Ο Χρήστος Κεχαγιόγλου με τον Σωτήρη Κακίση συνεχίζουν την Εν Πλω πορεία τους και φέτος.
Το νέο Ημερολόγιο για το 2024 των εκδόσεων Εν Πλω έχει τον τίτλο «Η γεωγραφία των ονείρων».
Τα έργα του Κεχαγιόγλου για κάθε μήνα συνοδεύουν και πάλι δώδεκα ανέκδοτα ποιήματα του Κακίση.
Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Ο χρόνος σταματάει και με περιμένει. Μέσα στο κενό του εκπληρώνονται όλα τα όνειρα.
Οι κόσμοι μας είναι πολλοί. Δεν είναι σίγουρα ένας, αλλά ούτε και δύο, με τη λογική του μέσα και του έξω. Είναι πολλοί περισσότεροι. Οι διάφορες
κοσμογονίες μιλούν για τρεις, για πέντε, για επτά, για εννιά και αν αναλύσεις όλους αυτούς τους κόσμους θα βρεις και άλλους υπο-κόσμους που υπονοούν
μια πραγματικότητα εξαιρετικά πολυεπίπεδη. Ο άνθρωπος δηλαδή, πολύ απλά, με την εμπειρία του την καθημερινή, αισθανόταν από πάντα ότι η ζωή του
ήταν περίπλοκη και πολυεπίπεδη. Και η αλήθεια της, αν μπορεί να υπάρχει μια αλήθεια, ήταν η ασταμάτητη κίνηση, τα πάντα ρει του Ηράκλειτου, ένα
ασταμάτητο μπες βγες, μέσα σε διαφορετικού τύπου και λογικής επίπεδα. Και βέβαια η παρουσία αυτών όλων των κόσμων δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι τους
κάνει και ορατούς. Κάτι που δεν φαίνεται δεν σημαίνει κι ότι δεν υπάρχει.
Η γεωγραφία των ονείρων είναι μια καθόλου επιστημονική εξερεύνηση και αποτύπωση του πολυεπίπεδου ανάγλυφου της πραγματικότητας. Η καταγραφή
στον ίδιο καμβά, αυτού που φαίνεται, σαν ένα σώμα, μ’ αυτό που δεν φαίνεται, η δημιουργία μιας διπλής, πολλαπλής εικόνας. Το μυστικό εργαλείο σ’ αυτή
την αποκαλυπτική διερεύνηση είναι το φως. Το φως κρύβει και το φως αποκαλύπτει. Συγχέει, διαχέει, αντανακλάται και διαθλάται κάνοντας τα πράγματα
άλλοτε να φαίνονται διαυγή, σαφή, ξεκάθαρα κι άλλοτε να μπερδεύονται μέσα σε πολλαπλά είδωλα, να θολώνουν, να γίνονται σκιές. Το όνειρο με την
ελευθερία που συλλαμβάνει και προβάλλει την πραγματικότητα, με τον ανορθολογικό του τρόπο να περιγράφει και να αφηγείται, έχει μια εσωτερική,
μυστική συγγένεια με το φως. Όλα, όσο εύκολα μπορούν να υπάρχουν, τόσο εύκολα μπορούν και να αποσύρονται στη λήθη, το σκοτάδι και την ανυπαρξία.
Η γεωγραφία των ονείρων κινείται ακριβώς σ’ αυτήν την διφορούμενη, παράξενη, οικεία και ταυτόχρονα ανοίκεια, πολυεπίπεδη εικόνα του κόσμου. Είναι
πραγματικό αυτό που βλέπουμε, συγκεκριμένο; Ενδεχομένως. Η εικόνα ενεργοποιεί τη φαντασία του καθενός, μπερδεύεται δημιουργικά με τις μνήμες, τις
εμπειρίες αλλά και τα όνειρά του, και μέσα στο μυαλό του προβάλλεται σαν κάτι συγκεκριμένο. Συγκεκριμένο, αλλά και διαφορετικό για τον καθένα.
Η γεωγραφία των ονείρων εξερευνά ζωγραφικά τον κόσμο, σαν ένα πεδίο μεταμορφώσεων και αντικατοπτρισμών. Ακολουθεί το μαγικό αεράκι που είναι
μέσα μας και πνέει ελεύθερα όπου θέλει. Μέσα στο φως, το μοναδικό διπλασιάζεται, πολλαπλασιάζεται και τα πολλά γίνονται ένα, διαχέονται σε καινούργιες
ενότητες.
Χρήστος Κεχαγιόγλου
κι από τον αέρα δεν θέλει τίποτα ο Θεός. του φαίνεται του Θεού ο αέρας χωρίς αξία, χωρίς καμιά σημασία. ο αέρας πάλι τον Θεό τον θυμάται μόνο όταν στα πιο ωραία του βουνά πάνω βρίσκεται, μόνο όταν σε θάλασσα χωρίς ανθρώπους καθόλου φυσάει, μόνο όταν στα πρόσωπα πλασμάτων άγνωστων ακουμπάει, μόνο όταν ζώα στη ζούγκλα με χαρά άδολη τον προϋπαντάνε, τον υποδέχονται. όταν κι αυτά τότε δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ποιος είναι ο αέρας και ποιος ο Θεός.
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση «Ο αετός σηκώνει τον αέρα»).
