Δέν ὑπάρχει ἕνας μοναδικός, ὁμοιόμορφος τρόπος προσευχῆς πού νά ἐπιβάλλεται αὐτομάτως σέ ὅλους. Ἀπό τή στιγμή πού ἔχουμε ἐλευθερία βουλήσεως, ὑπάρχει στήν προσευχή μιά εὐρύτατη ἐλευθερία. Ὡς προσωπικός διάλογος μέ τόν προσωπικό Θεό, ἡ προσευχή παίρνει τόσες διαφορετικές μορφές, ὅσοι εἶναι καί οἱ ἄνθρωποι. Ὡστόσο, οἱ περισσότεροι ὀρθόδοξοι διδάσκαλοι, ὅταν ἐρωτηθοῦν «Πῶς μπορῶ νά εἰσέλθω στήν καρδιά;» θά ἔδιναν τήν ἴδια ἀπάντηση: διά τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ...

...Θα μπορούσαν να είναι οι πρώτες μας λέξεις την ώρα που ξυπνάμε το πρωί και οι τελευταίες λίγο πριν αποκοιμηθούμε τη νύχτα. Μπορούμε να την έχουμε στα χείλη μας, ενώ καθαρίζουμε το δωμάτιό μας, ενώ πλένουμε τα πιάτα, την ώρα που βαδίζουμε από τόπο σε τόπο, περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση ή ενόσω είμαστε αποκλεισμένοι από την κίνηση στους δρόμους. Είναι ιδιαιτέρως πολύτιμη σε στιγμές πειρασμού, έντασης, ανησυχίας ή την ώρα ενός δυνατού σωματικού πόνου, όταν αδυνατούμε να χρησιμοποιήσουμε πιο σύνθετες μορφές προσευχής. Στόχος της «ελεύθερης» αυτής χρήσης είναι να καταλυθεί η λανθασμένη διχοτόμηση μεταξύ «κοσμικού» και «ιερού» και να επέλθει η θεία παρουσία σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής... Όπως διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο του Θωμά, «κόψε ένα κομμάτι ξύλο στη μέση, είμαι εκεί. Σήκωσε μια πέτρα και θα Με βρεις εκεί»...