Στην εποχή μας, έχει τεράστια σημασία να υπερβούμε την περιορισμένη σχέση που έχουμε με τη φύση και να επιστρέψουμε στον τρόπο συνύπαρξης που εγκαινιάζει ο Χριστός μαζί της, με το κάλλος της, με το νόημα που περικλείει μέσα της. Θεώρωντάς την, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε αποκλειστικά το όφελος που δυνητικά θ᾽ αποκομίσουμε από την εκμετάλλευσή της ούτε τους κινδύνους με τους οποίους, ενδεχομένως, η ίδια μάς απειλεί. Μπορούμε να δούμε ότι η φύση έχει δη­μιουργηθεί όχι μόνο για ν᾽ αποκαλύπτει την τέλεια ομορφιά, αλλά και για να μπορεί, σε μελλοντική στιγμή, αφού θα έχει ελευθερωθεί από τον ζυγό της αμαρτίας που της φόρτωσε ο άνθρωπος, να γίνει τμήμα της Βασιλείας του Θεού, όταν Εκείνος θα είναι «τά πάντα ἐν πᾶσι» (Α΄ Κορ. 15, 28). Ο Απ. Παύλος αναφέρει κάπου ότι «όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα πότε θα φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού» (Ρωμ. 8, 19). Όλη η Δημιουργία λαχταρά την ημέρα που ο άνθρωπος θα επιστρέψει στον Θεό και θα έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει όλο το κτιστό στους κόλπους του Θεού. Τότε ο θεωμένος άνθρωπος, δηλαδή ένα δημιούργημα εντός του οποίου ζει ο Θεός, θα γνωρίζει να επαναφέρει όλο το κτιστό στους κόλπους της θείας ζωής, όπως ένας βοσκός οδηγεί το κοπάδι του. Κι αυτή είναι η κλήση μας...