"Κύριε, τώρα τα καταλαβαίνω όλα! Σώσε με, σώσε με, με οποιοδήποτε τίμημα..."! Αν σε μία τέτοια στιγμή αυτοσυνειδησίας εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μας ο Σωτήρας ή αν έστελνε έναν άγγελό Του η οποιονδήποτε άγιό Του, για να μας επιτιμήσει με αυστηρή φωνή και να απαιτήσει να μετανοήσουμε έμπρακτα αλλάζοντας τη ζωή μας, πιθανόν να το αποδεχόμασταν.

Τι θα γινόταν όμως, αν στη θέση του αγγέλου ή του αγίου, ή της δικής Του παρουσίας, ο Χριστός μας έστελνε τον πλησίον μας (και μάλιστα αυτόν ακριβώς που δεν αγαπάμε και που θα μας βασάνιζε) και μας έθετε το ζωτικό ερώτημα "Μετάνιωσες στα λόγια ή στην πράξη;".

Τότε θα ξεχνούσαμε τα λόγια μας, θα καταπιέζαμε τα συναισθήματά μας, θα αποκηρύσσαμε τη μετάνοιά μας και θα αναφωνούσαμε: "Εξαφανίσου από δώ! δεν θα ξανατιμωρηθώ εγώ από τον Θεό εξαιτίας σου, δεν θα μου κάνεις εσύ μάθημα ούτε θα μ' οδηγήσεις εσύ στην καινούργια ζωή". Θ' αφήναμε να περάσει χαμένη και η ευκαιρία και το πρόσωπο που στάλθηκε από τον Κύριο για να μας γίνει η συνέπεια των αμαρτιών μας, το φόρτωμα που θα σηκώσουμε με υπομονή· θα πήγαινε χαμένο το πρόσωπο που στάλθηκε για να μας θεραπεύσει και να μας οδηγήσει με ταπείνωση στη Βασιλεία του Θεού, το πρόσωπο που θα μας έκανε να αποδεχτούμε τα πάντα με ετοιμότητα από τα χέρια του Θεού.