Κι εδώ τους τρώει ο καιρός. Έτσι έλεγα μέσα μου. Τους τρώνε οι έγνοιες. Και θέλουν δύο τσιγάρα για τη μοναξιά της νύχτας. Μου φαινόταν απίστευτο. Είχα ταυτίσει τον τόπο σαν κάτι που ζούσε έξω απ' αυτά που τσακίζουν τον άνθρωπο, τον σκάβουν λίγο λίγο και τον κάνουν μια τοσηδά φτενή σκιά. (. . .) Δεκατέσσερις αφηγηματικές γραφές που προσπαθούν, η καθεμιά με τη δική της λογική, να δώσουν, κυρίως, αυτά που καταπίνουν τον άνθρωπο αλλά και όσα του ομορφαίνουν τη ζωή. Σε όλα σχεδόν τα κείμενα το ατομικό συμπλέκεται με το συλλογικό...
