Κύριο χαρακτηριστικό των λαϊκών παραμυθιών είναι η παγκοσμιότητα. Κάθε λαός, πρωτόγονος ή πολιτισμένος, έχει το μερίδιό του στη δημιουργία παραμυθιών, ιστοριών, μύθων. Τα ίδια μοτίβα, οι ίδιοι τύποι παραμυθιών κυκλοφορούν σε κάθε μεριά της γης, σε κάθε πολιτισμό. Η διαφορά βρίσκεται στο ύφος. Κάθε λαός, αλλά και κάθε αφηγητής μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής προσθέτει στο παραμύθι στοιχεία της ψυχολογίας του, της ιστορίας, της γεωγραφίας, της κατοικίας, της ενδυμασίας, των διατροφικών του συνηθειών, των επαγγελματικών του ασχολιών, της θεραπευτικής, των δοξασιών, της γλώσσας και της διαλέκτου του, τις δικές του πεποιθήσεις και στάσεις ζωής. Γι' αυτό και το παγκόσμιο παραμύθι είναι ταυτόχρονα εθνικό και τοπικό, γεγονός που δικαιολογεί τη δημιουργία ανάλογων συλλογών, αλλά και που την επιβάλλει, δεδομένων των έντονων παγκοσμιοποιητικών διαδικασιών της εποχής μας.

Στα παραμύθια του βιβλίου αυτού ανακαλύπτουμε στοιχεία από την Ήπειρο, την "καλοχείμωνη και γλυκοκαλόκαιρη πατρίδα, όπου κάθε πέτρα, κάθε χάλασμα και κάθε λακκιά έχουν το τραγούδι τους, την παράδοσή τους και το παραμύθι τους", όπως γράφει ο Χρ. Χρηστοβασίλης στην Εισαγωγή της δικής του συλλογής Ηπειρωτικών Παραμυθιών, που πρωτοεκδόθηκε το 1906. Τα βουνά, που άλλα σαν τείχη κυκλώνουν την Ήπειρο και άλλα τη διατρέχουν μαζί με τα, κάποτε, απέραστα ποτάμια, που σαν "στοιχειά" χώριζαν τους ανθρώπους, δυσκολεύουν και τους ήρωες των παραμυθιών ή τα "εκμεταλλεύονται" ανάλογα με την περίπτωση.