Στο μικρό αυτό πόνημα ο συγγραφέας ασχολείται με τη φωτεινή προσωπικότητα του οσίου Γέροντος Πορφύριου Μπαϊρακτάρη. Ήταν ο διακριτικός πνευματικός Πατέρας της αγάπης, της ταπείνωσης και της υπακοής. Αγάπησε ιδιαιτέρως μία κατηγορία ανθρώπων, που στους αγώνες τους συνήθως παραμένουν "απαράκλητοι", τους ανθρώπους της οδύνης και του πένθους και κυρίως τους γονείς που σηκώνουν κάποιο σταυρό και πορεύονται στη ζωή με ανδρείο πνεύμα υπομονής και καρτερικότητας, καθοδηγούμενοι από μία εσώτερη "φερέπονον" αίσθηση.

Ο πατήρ Πορφύριος υπήρξε πνευματικός Πατέρας των νέων ανθρώπων και σύμβουλος οικογένειας, σε μια εποχή, που, όπως ομολογούν οι ειδικοί διακρίνεται για την αντιπαιδαγωγικότητα και την παθογένειά της. Ήταν ο άνθρωπος που έζησε στην περιοχή του θαύματος και εκφράστηκε με τη "θεία τρέλα".