Το Άγιον Όρος, είναι πάνω απ' όλα ένας ολόδροσος πνευματικός λειμώνας. Στα μισοφωτισμένα κατανυκτικά καθολικά ή παρεκκλήσιά του, οι απαράμιλλες βυζαντινές ψαλμωδίες που βγαίνουν εκ βαθέων, από την καρδιά, αποθέτουν στην ψυχή κάθε κουρασμένου ανθρώπου Βάλσαμο, τον αποσπούν από τις ματαιότητες του κόσμου τούτου και τον ανεβάζουν επί "πτερύγων ανέμων", τον φέρνουν στην "πύλη του ουρανού". Σ' αυτό συντελεί η λιτότητα που διακρίνει την ορθόδοξη λατρεία και η διατήρηση του βυζαντινού τυπικού.

Η αγωνία για την μετέπειτα ζωή αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό του αγιορείτικου μοναχισμού. Τα πάντα θυσιάζονται γι' αυτήν και τα πάντα γίνονται ανεκτά γι' αυτήν. Υλικές και σωματικές στερήσεις, "βιασμός διηνεκής" της ανθρώπινης φύσης, αδιάκοπη λατρεία, άσκηση και προσευχή, ατελείωτες νηστείες.

Ζωγράφου, Κωνσταμονίτου, Δοχειαρίου, Ξενοφώντος, Παντελεήμονος