Στοχασμοί για το κάλλος και το νόημά του
ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ROWAN WILLIAMS
METAΦΡΑΣΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ
«Mε ενδιαφέρει η ποίηση και η ομορφιά. Για μένα, το όνομα του Θεού είναι τελικά “Ομορφιά”, και νομίζω πως θα συμφωνούσα με κάποιο φίλο μου, Ορθόδοξο επίσκοπο, που πριν χρόνια είχε πει: “Όταν ο Θεός κοιτάζει έναν άνθρωπο δεν βλέπει ούτε κατορθώματα ούτε αρετές, που μπορούν να υπάρχουν, μπορεί και όχι· βλέπει ομορφιά, που τίποτα δεν μπορεί να εξαλείψει”. Κι έτσι το απώτατο νόημα των πραγμάτων μπορεί, για μένα, να οριστεί με όρους ομορφιάς – ή, διαφορετικά, με όρους ασχήμιας...».
Κάθε αναγνώριση της ομορφιάς στον κόσμο είναι μια στιγμή ελευθερίας: μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε και να λάβουμε αυτό που δίνει ο Θεός. Μας ανοίγεται η διάσταση της πνευματικής επίγνωσης, η οποία μας επιτρέπει να βλέπουμε τον κόσμο (και τον εαυτό μας) σε σχέση με τον Θεό. Η βαθύτερη μορφή της ανθρώπινης αποτυχίας είναι η άρνηση αυτού του πράγματος, και η συρρίκνωση των όσων μας περιβάλλουν στα «όρια» των απαιτήσεων του εαυτού. Αναιρούμε τη δική μας ομορφιά, κι αναιρούμε την ομορφιά του κόσμου.
Το περίφημο αξίωμα του Ντοστογιέφσκι ότι «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» φαίνεται ότι είναι κάτι περισσότερο από μια έκκληση να καλλιεργούμε εκλεπτυσμένες αντιλήψεις και αντιδράσεις ή να απολαμβάνουμε συναισθήματα που μας εμπνέουν ή μας πληρούν: για να είναι η ομορφιά «σωτήρια», η καρδιά κι ο νους μας πρέπει να απογυμνωθούν και να εκτεθούν, να αποσπαστούν με τρόπο ριζικό από το ενδιαφέρον για τον εαυτό...
