Ἡ φωνή του βγῆκε σχεδὸν μέσα ἀπὸ τὸ νάϊ καὶ ἀκούστηκε μὲ τοὺς πρώτους ἤχους ποὺ γέμισαν τὸν ἄδειο χῶρο. Ἀπὸ ποιὰ πνευμόνια ἔβγαινε αὐτὴ ἡ μεθυστικὴ πνοή; Ἀπὸ ποῦ ἐρχόταν αὐτὸς ὁ γλυκὸς ἦχος; Ἀπὸ ποῦ φυσοῦσε αὐτὴ ἡ δροσερὴ αὔρα ποὺ χάιδευε τὰ ἐξαντλημένα του μέλη; Ποιὸς οὐρανὸς ἔκρυβε στὰ πνευμόνια του αὐτὸ τὸ μελιχρὸ ἀέρα;
Νάϊ, νάϊ γλυκύ.
Ἀπὸ ποῦ ἐρχόταν αὐτὸ τὸ πρωτάκουστο παράπονο;
Νάϊ, νάϊ γλυκύ.
Αὔρα, οὐρανός, ἄσμα γλυκό, μελιχρό, ἁβρό, μεθυστικό.
Κάπως ἔτσι θὰ μιλοῦσε ὁ Χριστός. Μὲ τὴν ἴδια πνοὴ θὰ εἶπε ἐκεῖνο τὸ Ναὶ τὸ ἥμερο, τὸ ταπεινό, τὸ πράο, τὸ Ναὶ τὸ φιλάνθρωπο ποὺ ψιθύρισε ἀπὸ τὸ σταυρὸ στὸ ληστή.
Νάϊ, νάϊ...

Τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰ βαθιὰ στοχαστικὴ καὶ λογοτεχνικὴ προσέγγιση στὸ ἔργο τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Χωρίζεται σὲ πέντε κεφάλαια μὲ τίτλους ποὺ παραπέμπουν σὲ στοιχεῖα τῆς μουσικῆς καὶ τῆς φύσης: «Ἡ Αὐλή», «Τὸ Αὐλάκι», «Ὁ Αὐλητής», «Αὐλαία» καὶ «Αὔρα λεπτῆς ἐγκάλεσμα». Μέσα ἀπὸ αὐτά, ὁ συγγραφέας ἐξετάζει τὴ σχέση τοῦ Παπαδιαμάντη μὲ τὴ φύση, τὴ μουσικὴ καὶ τὴν πνευματικότητα...