ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΕΤΑ-ΓΛΩΤΤΙΣΕΙΣ

Β´ ΕΚΔΟΣΗ

Είναι σαφές πως κάθε απόπειρα μεταφοράς ενός αμιγώς προφορικού μουσικού ιδιώματος στο χαρτί συνιστά ευθύς εξαρχής εγχείρημα μετα-γλώττισης, ασχέτως αν αυτή γίνεται στο πεντάγραμμο, στη βυζαντινή παρασημαντική, σε ταμπλατούρα ή σε οποιονδήποτε γραπτό μουσικό κώδικα.

Ο συγγραφέας του παρόντος τόμου επιχειρεί να δώσει αναγνώσιμη μορφή σε πενήντα μελωδίες από την αστική-λαϊκή μουσική παράδοση της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης (κυρίως), όπως αυτές πρωτοηχογραφήθηκαν, με τη βοήθεια της ευρωπαϊκής σημειογραφίας.

Στη συνέχεια, τα παραπάνω ανώνυμα τραγούδια πρόκεται να αξιοποηθούν ως εργαλεία πειθούς για μια σειρά από μουσικολογικά ζητήματα σχετικά με την ίδια τη διαδικασία της μουσικής καταγραφής, τη χρήση του τουρκικού μακάμ στην ελληνική μουσική πρακτική, τη μετακινούμενη φύση των μουσικών ως αυτόνομων φορέων πολιτισμού και, τέλος, την καταλυτική επίδραση της ηχογράφησης στην Ιστορία της μουσικής δημιουργίας.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΩΣ «ΠΡΑΞΗ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ»

ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ - Η ΑΝΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Β´ ΕΚΔΟΣΗ, ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ

Αν δεχτούμε ότι το ταξίδι προς την κατάκτηση της μουσικής γνώσης είναι μακρύ και ο δρόμος δύσβατος, τότε σίγουρα δεν έχουμε παρά να βαδίσουμε όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα⋅ διαλέγοντας την κατάλληλη παρέα, διώχνοντας μακριά τις αρνητικές σκέψεις, διασκεδάζοντας κάθε μας δρασκελιά... 

Η αντιμετώπιση της μουσικής ως κάτι αζόριστου και πηγαίου, όπως η μητρική γλώσσα ή το παιδικό παιχνίδι, θα μπορούσε –στα πρώτα τουλάχιστον βήματα– να αναδειχθεί σε εξαίρετο οδηγό.

Τούτο το πόνημα σκοπεύει να αποδείξει πως το Μουσικά Σχολείο πέτυχε, τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, να προσεγγίσει ένα εκπαιδευτικό μοντέλο στο οποίο πολλές φορές ακούσια η μουσική συστήνεται στους μαθητές με το πρόσωπο που περιγράφεται παραπάνω.

Η μακροχρόνια παρουσία του συγγραφέα στα σχολεία αυτά, ως μαθητή και καθηγητή, εξασφαλίζει ορισμένα καταφανή πλεονεκτήματα στην έρευνά του, εφόσον, χωρίς να παραβλέπεται η υποκειμενικότητά του, διηγείται μια «δική του» ιστορία, την οποία έζησε από κοντά και γνωρίζει τις λεπτομέρειές της από πρώτο χέρι...

Μαζί του, τα πρόσωπα της εθνογραφίας –φιγούρες στενά συνδεδεμένες με τον εν λόγω θεσμό– παρεμβάλλονται, καταθέτοντας σε ανθρώπινο τόνο τις μαρτυρίες τους και δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μπει σ’ αυτόν τον άγνωρο ακόμη κόσμο όπου η μουσική είναι, πράγματι, μια πράξη φυσιολογική...

Η υιοθέτηση ενός τέτοιου πλαισίου εθνογραφικής πολυφωνίας στον τρόπο γραφής του κειμένου υπογραμμίζει τη σημασία της Διαλογικότητας και του Αναστοχασμού στη σύγχρονη ανθρωπολογική σκέψη.