Πρέπει νὰ ὁμολογήσω, ὅτι πτωχὸς στὸ πνεῦμα, πολλαπλῶς διὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐνισχύθην. Ἐκ τῆς μελέτης τῶν μνημείων τῆς θρησκευτικῆς μας παραδόσεως, ἐξήγαγα συμπεράσματα περὶ τοῦ συμμετρικῶς ἀσυμμέτρου, περὶ τοῦ ὅτι ὀρθότερον γεωμετρικῶς εἶναι τὸ πρακτικῶς μὴ ἀκριβῶς τετράγωνον, περὶ τῆς ἐννοίας τοῦ ρυθμοῦ σὰν βασικοῦ ἑρμηνευτικοῦ στοιχείου τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, περὶ τῆς σημασίας τῆς ἐκλογῆς ὅσον γίνεται μικρότερης μονάδος, γιὰ νὰ εἶναι τὸ σύνολο δίκαιο, περὶ τῶν ὁρίων τοῦ προσωπικοῦ καὶ τοῦ ὅτι τοῦτο μπορεῖ ἐνίοτε νὰ ἐκφρασθεῖ καλύτερα διὰ τῆς ἀντιγραφῆς, ὅτι τὸ ὡραῖο, ὅταν ὑπάρχει πρὸς τοῦτο συγκίνηση, μπορεῖ νὰ κομματιαστεῖ καὶ νὰ μεταφερθεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν ἑνότητα ποὺ τὸ γέννησε, σὲ ἄλλη καὶ ἄλλη, μέχρι ποὺ νὰ μπορεῖ ἕως σήμερα νὰ περιβληθεῖ τὴ μυθικὴ ἁλουργίδα τῶν ἐπῶν τοῦ Ὁμήρου καί, ἐνδεδυμένο τὰ παλαιά, νὰ παρουσιάζεται συγχρονισμένο πρὸς τὶς πιὸ ἐπίκαιρες φιλοσοφικὲς ἀπόψεις. Ἔφτασα ἔτσι νὰ δικαιώσω τὰ λόγια τῆς μητέρας τῆς μητέρας μου, ὅταν μωρὸ παιδὶ μ’ ἄλλαζε ἐσώρουχα: «ἀλλάζει ὁ Χριστὸς κι ἡ Παναγιὰ καὶ τ’ ἀποφόρια τὰ φορεῖ ὁ ἐγγονός μου».
«Στὸ κείμενο Ἔρως τῆς ᾽Εκκλησίας μίλησε τὸ Πνεῦμα»
(Ζήσιμος Λορεντζάτος)
«Δὲν μποροῦσε νὰ βρεθεῖ καλύτερο παράδειγμα μιᾶς σύγχρονης ἔκφρασης καὶ διατύπωσης τοῦ δόγματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Πρὸς Ἐκκλησιασμό»
(Δ. Γ. Κουτρουμπῆς)
«Αὐτὰ δὲν εἶναι κείμενα. Εἶναι ἅγια λείψανα, ποὺ ψηλαφοῦνται. Τὰ φιλᾶς. Τὰ βάζεις στὸ στῆθος γιὰ φυλαχτό. Ἑνώνουν καὶ τρέφουν»
(ἀρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, προηγούμενος Ἱ. Μ. Ἰβήρων)
