Μια ιστορία για την ομορφιά της αλήθειας που βρίσκεται συχνά δίπλα μας, φτάνει να την ανακαλύψουμε...

Ανάμεσα στα αγαπημένα των παιδιών παραμύθια, ένα είδος λαϊκών παραμυθιών που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι τα ευτράπελα ή σατιρικά παραμύθια. Παραμύθια που, καθώς διηγούνται τις αδυναμίες των ανθρώπων, εμπεριέχουν έντονο το στοιχείο της σάτιρας. Καυτηριάζουν την τεμπελιά, την απληστία, διακωμωδούν τον θρασύδειλο ή τον καυχησιάρη, τιμωρούν τον ψεύτη ή τον τσιγκούνη, οδηγώντας εντέλει τον αναγνώστη σε διαπιστώσεις τόσο για την κοινωνία όσο και για τις σχέσεις των ανθρώπων.

Σε αυτήν την κατηγορία, των ευτράπελων παραμυθιών, ανήκει και το συγκεκριμένο παραμύθι που κατέγραψε από την προφορική μας παράδοση ο σπουδαίος καθηγητής λαογραφίας Γεώργιος Μέγας και διασκεύασε η Φίλια Δενδρινού. Πρόκειται για μια ιστορία μέσα από την οποία ο θυμόσοφος λαός, με αριστοφανική σχεδόν μαεστρία, οδηγεί τον ήρωα στην ανακάλυψη του μέτρου. Τούτη η διασκευή αναπτύχθηκε σαν μια λαϊκή διήγηση για τον πλούτο και την αμετροέπεια.

Για τα τραγούδια της ιστορίας ξαναγράφτηκαν στίχοι επάνω σε γνωστά παραδοσιακά μοτίβα, ώστε εύκολα να τα τραγουδούν τα παιδιά στο σχολείο, στο σπίτι, με τους γονείς, τη γιαγιά ή τον παππού. Έτσι, το τραγούδι των θεριστών δεν είναι άλλο από τον Καλαματιανό της Σαμιώτισσας, ενώ αυτό που οι αρχοντοπούλες τραγουδούν δεν είναι άλλο από από το δημοτικό κερκυραϊκό τραγούδι, γνωστό ως Ρούγα ή Πέρδικα, όσο για το τραγούδι του Γάμου ακολουθεί το ρυθμό του Μπάλου. Οι χαρακτήρες του μύθου μιλούν με λόγο έμμετρο, τόσο γιατί ο στίχος εύκολα απομνημονεύεται, όσο και γιατί πρόθεση της διασκευής ήταν να μείνει όσο το δυνατόν πιο κοντά στην προφορικότητα και στη λαϊκή διήγηση του ευτράπελου.