Εκείνο που αξίζει να παρατηρήσουμε, είναι πώς τόσο το αφηγηματικό μέρος, που αναφέρεται στη μοναχή Κασσιανή και τον ιερομόναχο Καλλίστρατο, όσο και το διδακτικό, δηλ. τα εκατόν και δύο κεφάλαια περί θείας και χριστιανικής αγάπης, είναι δύο καταπληκτικά κείμενα, πραγματικά αριστουργήματα, από τα καλλίτερα που ίσως έχει να μας παρουσιάσει η χριστιανική γραμματεία.
Στην Κασσιανή, η πίστη, καθώς κι ο έμπρακτος και διακριτικός ασκητισμός του ιερομόναχου Καλλίστρατου, μεταμορφώνουν μια κατά προαίρεση και παρά λίγο πραγματική φόνισσα σε μια αληθινά οσία μοναχή, που επηρεάζει ολόκληρο το ευρύ περιβάλλον της με τη μεγάλη αγάπη κι αυταπάρνησή της. Ο τάφος της ευωδιάζει και θαυματουργεί και, μαζί με τους τάφους του αγίου Σάββα (του μεγαλύτερου αγίου των Σέρβων) και του ιερομόναχου Καλλίστρατου, γίνεται τόπος προσκυνήματος, πηγή θαυμάτων. [...] (Από την έκδοση)
