Tο αγόρι είχε ένα ποδήλατο. Όχι πολύ ιδιαίτερο. Ο πατέρας του ήταν ένας από εκείνους τους λιμενεργάτες. Του είχε διηγηθεί ιστορίες φοβερές που άκουσε από ναύτες και καπετάνιους. Ιστορίες απίστευτες. Μύθους αληθινούς. Για φουρτούνες και κύματα πελώρια, που σαν δράκοι άνοιγαν τα γιγάντια στόματά τους να καταπιούνε τα καράβια. Για λιμάνια που άνοιγαν την αγκαλιά στους ναυτικούς και πρόσφεραν στον καθένα ό,τι ποθούσε. Για σπάνια αντικείμενα που θα συμπλήρωναν κάποια ιδιόρρυθμη συλλογή. Για φαγητά και αρώματα των λιμανιών του κόσμου. Για κορίτσια που ονειρεύτηκαν ότι μια μέρα ένας ναύτης θα τ’ αγαπήσει αληθινά και θα τα πάρει μαζί του σε χώρα μακρινή. Για εκκλησίες κάθε θρησκείας, για καφενεία, για γέφυρες μεγάλες κρεμαστές και δρόμους εμπορικούς. Για τη μάνα εκείνη που γύρευε τον δικό της γιο, ο οποίος είχε μπαρκάρει πριν χρόνια πολλά και δεν ήξερε αν ζει ή αν πέθανε. Για δέντρα φορτωμένα με λογής καρπούς, που σε προκαλούσαν να τα γευτείς ακόμα κι αν έχανες για πάντα τον Παράδεισο…

Είδε ένα κορίτσι να τρέχει φορώντας στα πόδια της φανταστικά πατίνια...