Συχνὰ σοῦ κάνουν τὴν ἐρώτησι: τί γράφεις τώρα; Καὶ δὲν μπορεῖς νὰ ἀπαντήσης γιατὶ δουλειά σου δὲν εἶναι τὸ γράψιμο ἀλλὰ τὸ πλάσιμό σου ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἀοράτου.

Τὸ γράψιμο εἶναι μία συνέπεια, ὅπως τὸ ἀποτύπωμα ποὺ ἀφήνει ὁ γυμνοσάλιαγκας ποὺ σέρνεται στὴ γῆ.

Τὸ γράψιμο ξεκινᾶ μὲ τὸν δισταγμὸ τοῦ μικροῦ παιδιοῦ. Προχωρεῖ στὴν ἄνεσι τῆς διατυπώσεως. Γιὰ νὰ φτάση στὴ σιωπὴ ποὺ ἑρμηνεύει τὰ ἄρρητα.

Ὁ ἀγῶνας εἶναι νὰ πῆ ὁ ἄνθρωπος, ὅσο γίνεται, μὲ πιὸ λίγα τὰ πολλὰ καὶ στὸ τέλος νὰ τὰ πῆ ὅλα μὲ τὸ τίποτε.

Κατορθώνεις τὰ δύσκολα, ὅταν δὲν παίρνης ἐσὺ τὴν ἀπόφασι γιὰ τὸ ποιό δρόμο θὰ πάρη ἡ δημιουργία καὶ ἡ ζωή σου ἀλλὰ Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ ζωή σου.

Δὲν ἡσυχάζεις, γιὰ νὰ μπορῆς νὰ γράφης. Πιὸ πολὺ κάποτε ἡσυχάζεις γι’ αὐτὰ ποὺ ἔγραψες, ὅπως ἕνα πουλὶ ἐπωάζει τὰ αὐγὰ ποὺ γέννησε, γιὰ νὰ ἐλευθερωθῆ ἡ ζωὴ ποὺ κρύβεται μέσα τους.

Τὸ ἀληθινὸ γράψιμο ἔρχεται μόνο του, ὅπως πρασινίζει τὸ χωράφι τὴν ἄνοιξι καὶ γλυκαίνει τὸ σταφύλι τὸ καλοκαίρι. Ἄφησέ τα ὅλα νὰ κυλήσουν ἐλεύθερα μέσα στὸ κλίμα τῆς ζωῆς.