Β´ ΕΚΔΟΣΗ

Είναι σαφές πως κάθε απόπειρα μεταφοράς ενός αμιγώς προφορικού μουσικού ιδιώματος στο χαρτί συνιστά ευθύς εξαρχής εγχείρημα μετα-γλώττισης, ασχέτως αν αυτή γίνεται στο πεντάγραμμο, στη βυζαντινή παρασημαντική, σε ταμπλατούρα ή σε οποιονδήποτε γραπτό μουσικό κώδικα.

Ο συγγραφέας του παρόντος τόμου επιχειρεί να δώσει αναγνώσιμη μορφή σε πενήντα μελωδίες από την αστική-λαϊκή μουσική παράδοση της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης (κυρίως), όπως αυτές πρωτοηχογραφήθηκαν, με τη βοήθεια της ευρωπαϊκής σημειογραφίας.

Στη συνέχεια, τα παραπάνω ανώνυμα τραγούδια πρόκεται να αξιοποηθούν ως εργαλεία πειθούς για μια σειρά από μουσικολογικά ζητήματα σχετικά με την ίδια τη διαδικασία της μουσικής καταγραφής, τη χρήση του τουρκικού μακάμ στην ελληνική μουσική πρακτική, τη μετακινούμενη φύση των μουσικών ως αυτόνομων φορέων πολιτισμού και, τέλος, την καταλυτική επίδραση της ηχογράφησης στην Ιστορία της μουσικής δημιουργίας.