Πήγε κάποιος στον π. Ανδρέα για να συζητήσουν.

"Άκου πάτερ να σου διαβάσω κάτι. Λέει ένας άγιος πατέρας σε κάποιον άλλο: "Γιατί μας αποφεύγεις αββά;" Και ο άλλος άγιος απάντησε: "Ο Θεός ξέρει ότι σας αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ να είμαι με τον Θεό και με τους ανθρώπους. Οι Ασώματες Δυνάμεις, οι Άγγελοι, που είναι χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν. Ενώ οι άνθρωποι πολλά. Δεν μπορώ λοιπόν να αφήσω τον Θεό και να πάω με τους ανθρώπους".
Τι εννοεί, πάτερ, ο άγιος εκείνος πατέρας; Δεν είναι ο αδερφός μας το πρόσωπο του Θεού; Είναι δυνατόν να επιδοκιμάζει η παράδοση την απομάκρυνση από τον πλησίον;".
Κι ο π. Ανδρέας είπε: "Από κάποιο βιβλίο με ιστορίες μοναχών και μάλιστα αναχωρητών θα το διάβασες αυτό, έτσι δεν είναι; "Ε, λοιπόν, για τον αναχωρητή φαίνεται πως η ησυχία είναι μεγάλο πράγμα... τι να σου πω... Εγώ δεν είμαι και κάνας "ειδικός επιστήμονας" επί των μοναστικών... δεν ξέρω απ' αυτά...
Πάντως έχω την αίσθηση πως για μας τους ανθρώπους των πόλεων, έχει εφαρμογή ένα διαφορετικό χωρίο, από κάποιον άλλο "φωτισμένο" άνθρωπο... Ίσως μάλιστα να λέει και το ίδιο πράγμα με αυτό που μου διάβασες... αλλά με άλλο βηματισμό... Άκου το: "Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι' εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική".
Αν αυτό που μου διάβασες σου φαίνεται ξένο για μας τους ανθρώπους των πόλεων, κάνε αυτό που σου διάβασα εγώ. Όσο μπορείς..."