Όλα τα πάθη της ψυχής και οι αμαρτίες που γεννιούνται από αυτά αποτελούν μία παρά φύσιν κατάσταση του ανθρώπου που πλάσθηκε κατ' εικόνα Θεού. Κατά τους θεοφόρους Πατέρες, «η αρετή είναι η φυσική υγεία της ψυχής, επομένως τα πάθη είναι αρρώστια της. Εμφανίστηκαν εκ των υστέρων, και καθώς εισήλθαν στην φύση του ανθρώπου, τον έκαναν να χάση την υγεία που είχε».

Όλα τα πάθη είναι ολέθρια για την ψυχή, το καταστροφικώτερο όμως από αυτά είναι ο φθόνος. Είναι κατά κάποιον τρόπο το πρώτο πάθος, διότι γεννήματα του φθόνου είναι οι αρχικές αμαρτίες: η πτώση του Εωσφόρου, το προπατορικό αμάρτημα, ο φόνος του Άβελ. Είναι ένα πάθος που γεννιέται από την ψυχή και στη συνέχεια κατατρώγει την ίδια. Και ενώ σε όλα τα πάθη ο άνθρωπος που τα βιώνει γεύεται, έστω στιγμιαία, μια σχετική ηδονή, ο φθόνος λειώνει την ψυχή με μια μόνιμη λύπη για την ευτυχία του συνανθρώπου. "Χαίρεται" μόνο στην καταστροφή του αλλού.

Το πάθος αυτό συνήθως κρύβεται καλά. Πρέπει να εξετάσουμε την ψυχή μας για να παρατηρήσουμε ότι συχνά δεν χαιρόμαστε στη χαρά του άλλου, και ότι όταν αυτός προοδεύει ή επαινείται μέσα μας κάτι μας ενοχλεί.

Πολλές φορές ακόμη παρατηρούμε ότι μόλις αρχίσει ένα καλό έργο ή μία καλή προσπάθεια, αμέσως εμφανίζονται εμπόδια και πειρασμοί. Συχνά μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένουμε. Και απορούμε γιατί να συμβαίνη αυτό, ίσως μάλιστα να απογοητευώμαστε, μέχρι να αντιληφθούμε ότι τα εμπόδια αυτά είναι καρπός φθόνου, που προέρχεται είτε από τον Διάβολο είτε από ανθρώπους.

Στο τεύχος αυτό θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τί είναι ο φθόνος, ποιες οι ολέθριες συνέπειές του και ποια η αντιμετώπισή του.

(Από τον πρόλογο της έκδοσης)