Ψίχουλα ψυχών, ψίχουλα αγάπης, ψίχουλα αληθινής πίστης. Κείμενα που μοσχοβολούν αγιοκέρι, λιβάνι και πασχαλιά. Ψιθυριστά, χωρίς φωνές. Υπόκωφα, χωρίς φα­νφάρες και επιτηδευμένα μελοδράματα. Αληθινά όσο το δάκρυ της μάνας, το βογγητό του αρρώστου, ο θρήνος του κατατρεγμένου. Φωτεινά όσο το χαμόγελο του παιδιού, η ελπίδα του πιστού, η χαρά του θε­ραπευμένου. Διαβάζοντας το ένα μετά το άλλο, σκύβοντας πάνω στα βάσανα και τις χαρές τους, συμπάσχοντας και βιώνο­ντας μαζί τους αυτά τα ταπεινά στιγμιότυπα της ζωής τους, τα βλέπουμε σαν μια ολότητα άπειρη, που μπορεί να μας χωρέσει όλους. Γινόμαστε μέρος κι εμείς αυτής της ολότητας, ώστε τα ψίχουλα γίνονται άρτος, οι ψυ­χές γίνονται Eκκλησία και η Eκκλησία Χριστός. Μια Eκκλησία γεμάτη θαύματα που συντελούνται μυστικά μέσα στις καρδιές μας. Θαύματα που λέγονται «Αγάπη». 

Υπαρκτά πρόσωπα στις μικρές αληθινές ιστορίες τους, 
που ευωδιάζουν ανθρωπιά και μυροβολούν θεότητα.