Στις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας, στα μυστήρια, στην ευταξία της εκκλησιαστικής ζωής, ο χριστιανός αποκτά την ειρήνη της ψυχής του, καθώς επίσης την παρηγοριά και την ανάπαυση της καρδίας του. Η φύση του ανθρώπου ξαναγεννιέται κι ανακαινίζεται τότε κι ο Θεός της ειρήνης και της αγάπης κατοικεί στην ταπεινή, την πράα, υπάκουη, σπλαχνική και στοργική ψυχή του. Ο χριστιανός τότε νιώθει εμπειρικά μια υψίστη ευλογία, μεγαλύτερη της οποίας δεν υπάρχει στη γη. Καμιά συμφορά και κανένα βάσανο δεν μπορεί ν' αμαυρώσει την ειρήνη αυτή του χριστιανού. Από την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού διδασκόμαστε ότι οι άγιοι άνθρωποι μάλλον χαίρονταν για τις ταλαιπωρίες τους και δοξολογούσαν το Θεό για τις θλίψεις τους στις φυλακές και στα δεσμά, στις ερήμους και τα σπήλαια. Μέσα στις στερήσεις είχαν τόση ψυχική ειρήνη και ηρεμία, όση δεν έχουν οι άνθρωποι που ζουν με κάθε άνεση και επάρκεια. Αυτούς δεν τους τρόμαζε ούτε ακόμα κι ο θάνατος. Περίμεναν την άφιξή του ήρεμα κι αναχωρούσαν για τον Κύριο με ειρήνη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
