Ο ΑΓΙΟΣ
Μυθιστόρημα
Ένας ληστής μετανιωμένος και ένας κρατούμενος της φυλακής συμμετέχουν σε μια περιπέτεια της ανθρώπινης ψυχής, σε μια πορεία εξαγνισμού και συντριβής, που μέσα από διάφορα περιστατικά, αποτυπώνει το μεγαλείο του ανθρώπου και τη δίψα του για φως και αλήθεια.
**********************************************************************
ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
Μυθιστόρημα
Ένιωσε ξαφνικά να ιλιγγιά, να τρελαίνεται... Ένα κύμα ζεστό όρμησε μες στις φλέβες του. Τίναξε την καρδιά. Οι δυο εικόνες έπαιξαν στα μάτια του. Η θεϊκή πλευρά, που άνοιγε για να ταΐσει τα ετοιμοθάνατα παιδιά και η δική του η πλευρά, η ανθρώπινη, η λίγη, η χωμάτινη, που αν άνοιγε, θα τάιζε ζωή ένα ετοιμοθάνατο παιδί.
Οι λογισμοί του σταμάτησαν. Δεν άντεχαν να προχωρήσουν παρακάτω. Δεν τολμούσαν. Ρίγη ζεστά διαπερνούσαν το κορμί. Η καρδιά έπαλλε ακανόνιστα. Δάκρυα χύθηκαν στο πρόσωπο.
«Κύριε... Κύριε!».
Ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Ο Θεός του θυσιαζόταν. Τον έπαιρνε μαζί Του στη Γεθσημανή. Τον διάλεξε να πάρει κάτι από τον πόνο Του. Να ανοίξει και εκείνος την πλευρά, για να αναβλύσει τη ζωή.
Δεν άντεξε. Οι λογισμοί βουβάθηκαν ξανά. Η παρομοίωση τον έλιωνε.
«Κύριε», Του φώναξε με πόθο. «Κύριε! Πάρε την τετρωμένη μου πλευρά αντίδωρο. “Ότι τέτρωμαι της σης αγάπης εγώ”».
Έγειρε το κορμί του ταπεινά, σαν να ζητούσε να γίνει ένα με τη γη.
«Κύριε, δέξου τη λίγη, τη μικρή θυσία μου, μία μικρή μου σταύρωση. Ζωή απ’ τη Ζωή... Δώσε ζωή από τη ζωή μου, Κύριε!».
Mε έμπνευση από το θυσιαστικό λειτούργημα ιατρών και νοσηλευτών
και τον αγώνα τους να σώσουν με αυταπάρνηση ανθρώπινες ζωές
το βιβλίο αυτό μιλά για έναν Θεό που μας ακολουθεί κατά βήμα,
χτυπά την πόρτα των ψυχών μας και περιμένει...
**************************************************************************
ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕ
Το σκήνωμά του το σκεπάσαν μύρα κι ασπασμοί. Κι οι χρόνοι που περάσανε σκεπάσανε τη μνήμη του.
Η Σπιναλόγκα που αγάπησε έγινε αξιοθέατο...
Μα το βουβό θυσιαστήριο του Αη-Παντελεήμονα κράτησε μέσα του, όπως τα ιερά απομεινάρια των μαρτύρων που το στέριωσαν, το δάκρυ του. Το φύλαξε βαθιά στα σπλάγχνα του να ανακράζει «μνήσθητι!»...
Ο π. Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης υπήρξε ο τελευταίος ιερέας της Σπιναλόγκας. Γεννήθηκε το 1893 και εκάρη μοναχός το 1911 στην Ι. Μ. Τοπλού Σητείας. Αργότερα πήγε στην Ι. Μ. Φανερωμένης Ιεράπετρας. Από εκεί έφυγε για τη Σπιναλόγκα εθελοντικά το 1947, όπου και διακόνησε το νησί μέχρι το κλείσιμο του λεπροκομείου το 1957. Παρέμεινε στη Σπιναλόγκα μόνος του για μια πενταετία για να φροντίζει τους τάφους των λεπρών και να τελεί τρισάγιο. Επέστρεψε στη Ι. Μ. Τοπλού για λόγους υγείας. Κοιμήθηκε το 1972. Είχε δικαίως τη φήμη αγίου.
Ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης, ο επανομαζόμενος και «αρχάγγελος της Σπιναλόγκας», είναι το δεύτερο υπαρκτό πρόσωπο του μυθιστορήματος.
Mέσα από τη μυθοπλασία, η Μαρία Παστουρματζή ζωντανεύει τα ατελείωτα «πάθια» και τους «καημούς» των κατοίκων της Σπιναλόγκας και ζωγραφίζει τη μόνη δύναμη που νικά τον ανθρώπινο πόνο: την Αγάπη που ανεβαίνει ως τον σταυρό.
*************************************************************************
ΑΝ ΔΕΝ ΕΡΧΟΣΟΥΝ ΕΣΥ
Μυθιστόρημα
“Η Λήδα χαμογέλασε. Κοίταξε απ΄ το παράθυρο....Αν δεν ερχότανε αυτή. Αν δεν την έβρισκε η Κάρλα στη Βιέννη,Αν η Κάρλα δεν είχε γνωρίσει τον Ανδρέα για να γίνει η Ζωή. Αν η Κατερίνα δεν την είχε πάει στην Αγγελική. Αν η Αγγελική δε γνώριζε τη Νάντια. Αν δεν έμπαινε στο σπίτι η μικρή. Αν δεν την είχε βρει στη Σκιάθο ο Απόστολος Γληνός. Αν παντρευότανε τον Άλεξ. Αν δεν γινόταν το ατύχημα. Αν...Αν.... Ένιωσε ίλιγγο. Μια ατελείωτη αλυσίδα από “αν” που τέλειωνε σε μία μόνο πρόταση:Αν δεν ερχόσουν Εσύ!...”
