Σαίξπηρ, Γιέητς, Πάουντ, Τζόϋς, και σαράντα τέσσερα επιγράμματα από την Παλατινή Ανθολογία

Οἱ ἀνὰ χεῖρας μεταφράσεις εἶναι μιὰ ἀπάντηση στὴν πρόκληση τοῦ πόσο ζωντανὴ εἶναι στὴ συνείδηση τοῦ μεταφραστῆ ἡ αἴσθηση τῆς γλώσσας.

Ἂν εἶναι ἀλήθεια ὅτι γιὰ νὰ σαρκωθεῖ ἕνας γραπτὸς λόγος, χρειάζεται νὰ συγκλίνουν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ποικίλοι παράγοντες σὲ συγκεκριμένο τόπο καὶ χρόνο, μιὰ μετάφραση δὲν μπορεῖ, βέβαια, ποτὲ νὰ ὑποκαταστήσει τὸ πρωτότυπο.

Ὡστόσο ὁ μεταφραστής –κατὰ τὸν Σεφέρη– μὲ βάση τὸ πρωτότυπο, καίτοι παραμένοντας πιστὸς σὲ αὐτό, ξεκινάει καὶ φτιάχνει ἕνα δικό του ποίημα, οἱονεὶ ἀντλώντας ἀπὸ τὴν ἴδια πηγὴ καὶ ἑρμηνεύοντάς την μὲ τὸν προσωπικό του τρόπο.

Φαίνεται δηλαδή, ὅτι ἐκεῖνο ποὺ μετράει τελικά, εἶναι ὄχι μόνο τὸ πόσο πιστὸς εἶναι κανεὶς στὸ πρωτότυπο, ἀλλά, περισσότερο, τὸ πόσο στέκει τὸ μετάφρασμα ὡς αὐτόνομο κείμενο.