«Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει», λέγει ο απόστολος Παύλος (Φιλ. 3, 20). Η ζωή μας, το φρόνημά μας, η καθημερινότητά μας, η σκέψη μας, η προοπτική μας, δεν έχουν να κάνουν με τα γήινα, με τα χρονικά, με τα χωρικά. Αλλά έχουν να κάνουν με τα αιώνια, με τα πνευματικά. Όσα κι αν αποκτήσεις σε αυτό τον κόσμο είναι λίγα. Όσα χρόνια κι αν ζήσεις - και εκατόν πενήντα ακόμη - είναι πολύ λίγα. Ότι κι αν κάνεις πεθαίνει. Τι φοβερό πράγμα όμως, να ζει κανείς από τώρα, μέσα από την καλλιέργεια του φρονήματος των αρετών, στην κατάσταση της αιώνιας Βασιλείας του Θεού, όπου «ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος». Αυτή είναι η σχέση μας με το χρόνο: να τον μεταμορφώνουμε σε αιωνιότητα. Και μόνο που τα λέει κανείς ευχαριστιέται! Για φανταστείτε να τα ζει κιόλας! Και σ' αυτό είναι που μας καλεί η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία μόνο αυτό ζει. Δεν την ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Και αντιμετωπίζει και την καθημερινότητα με το πνεύμα της αιωνιότητος.

Tα κείμενα του βιβλίου αυτού εκφωνήθηκαν πρωτοτύπως ως ομιλίες. Κοινός τους άξονας είναι η σπουδή των αρετών: δεν πρόκειται για παράδοση ακαδημαϊκών διαλέξεων στα πλαίσια σεμιναριακών μαθημάτων, αλλά για τον ζωντανό, πατρικό λόγο ενός πνευματικού πατέρα, ενός Επισκόπου, προς τα πνευματικά του παιδιά, εντός του Ναού, στο κύλισμα μιας κατανυκτικής ακολουθίας, στο διάβα μιας νηπτικής περιόδου, της Μεγάλης Σαρακοστής.