της Ελένης Καρβουνάρη

Λένε πως οι καλύτεροι κριτές είναι πάντα τα παιδιά. Η εικοσάχρονη πείρα μου μέσα στα σχολεία αυτό μου έχει αποδείξει. Ο λόγος; Μα γιατί έχουν καθαρό μυαλό και καθαρή καρδιά στην προσέγγιση των πραγμάτων. Γι’ αυτό κι εγώ επέλεξα, όταν μου ζητήθηκε να κάνω την κριτική του βιβλίου Ναυαγοί στα Μετέωρα του Γιώργου Αντωνάκη, να το διαβάσω στον εννιάχρονο γιο μου Λεόντιο ώστε να έχω, παράλληλα με τη δική μου οπτική, αυτήν ενός παιδιού. 

Παρόλο που το βιβλίο αναφέρεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, ο Λεόντιος το λάτρεψε. Οι Ναυαγοί στα Μετέωρα ήταν ανελλιπώς η καθημερινή μας συντροφιά για δυο βδομάδες. Η ιστορία είναι απλή. Τρία παιδιά εγκλωβίζονται στα Μετέωρα και προσπαθούν να επιβιώσουν. Το γεγονός ότι μας δίνονται πληροφορίες για έναν χώρο υπαρκτό είναι αξιοσημείωτο. Τόσο πολύ άρεσε στον Λεόντιο η ιστορία που «χτίστηκε» στα Μετέωρα, που με το τέλος της ανάγνωσης χαρακτηριστική ήταν η επιθυμία του να τα επισκεφτούμε.

Η χρονική περίοδος της ιστορίας είναι μια βδομάδα. Ωστόσο, ο συγγραφέας, με την εξαιρετική συγγραφική του τέχνη και τη μαγική του πένα, καταφέρνει να μας ταξιδέψει με τις λεπτομέρειες που χρωματίζουν τον λόγο του, απλώνοντας τον χρόνο. Το βιβλίο μοιάζει με ημερολόγιο ενός παιδιού. Το μεγαλύτερο, όμως, πλεονέκτημα της γραφής του συγγραφέα είναι η πρόκληση και η αμείωτη διατήρηση του ενδιαφέροντος από την αρχή ως το τέλος του βιβλίου. Με τρόπο ευφάνταστο η αγωνία του αναγνώστη, τόσο η δική μου όσο και του παιδιού, κλιμακωνόταν αυξητικά. Νέα πρόσωπα και στοιχεία, καθώς εκτυλίσσεται η ιστορία, εμφανίζονται και την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα.

Ένα άλλο στοιχείο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, καθώς διαβάζει κανείς το βιβλίο, είναι το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται. Είναι ολοφάνερο ότι ο συγγραφέας απευθύνεται σε παιδιά, χρησιμοποιώντας λέξεις που ανήκουν στο μοντέρνο λεξιλόγιο των εφήβων. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ έξυπνο, γιατί αποτελεί έναν τρόπο να κάνει οικείο το κείμενο και πιο ευχάριστο να το αναγνώσουν παιδιά αυτής της ηλικίας. Επιπρόσθετα, πολλά βιώματά τους εμπεριέχονται σε αυτό. Ακόμη, ο λόγος του συγγραφέα είναι τόσο περιγραφικός, ώστε ζωντανεύει τις εικόνες και γι’ αυτό άλλωστε η εικονογράφηση είναι περιορισμένη και αχρείαστη.

Το μεγαλύτερο, όμως, πλεονέκτημα της γραφής του συγγραφέα είναι η πρόκληση και η αμείωτη διατήρηση του ενδιαφέροντος από την αρχή ως το τέλος του βιβλίου.

Το βασικότερο από όλα τα θετικά στοιχεία του βιβλίου είναι τα μηνύματα που δίνει. Έπειτα από πολλές δυσκολίες και περιπέτειες, δίνεται στην ιστορία ένα αίσιο τέλος. Μηνύματα με θεολογικό χαρακτήρα υποβόσκουν διάσπαρτα στο κείμενο, όπως το να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να βοηθάμε ακόμη και όσους μας συμπεριφέρονται άσχημα, η δύναμη της αγάπης που νικά κάθε φόβο, η ύπαρξη καλών στοιχείων μέσα σε κάθε άνθρωπο, οι αρετές της υπομονής και της συνεργασίας οι οποίες βοηθούν στην επίτευξη των στόχων, μηνύματα-οδηγοί ζωής για τον καθένα μας.

Αν, λοιπόν, ψάχνετε τόσο για το παιδί σας όσο και για εσάς μια καλή παρέα για τις μέρες αυτού του καλοκαιριού δίπλα στη θάλασσα ή για τις νύχτες του ερχόμενου χειμώνα δίπλα στο τζάκι, σας συστήνω ανεπιφύλακτα τους Ναυαγούς στα Μετέωρα του Γιώργου Αντωνάκη.

[Η Ελένη Καρβουνάρη είναι νηπιαγωγός, θεολόγος και συγγραφέας.]

Πηγή: diastixo.gr

Ναυαγοί στα Μετέωρα
Γιώργος Αντωνάκης
εικονογράφηση: Χρήστος Γουσίδης